Nadat ze door haar vorige eigenaar in het asiel was achtergelaten, wachtte Kim ruim tweeënhalf jaar op een nieuw thuis. Wellicht dat haar hoge leeftijd afschrok, want met haar negen jaar is ze al bijna bejaard. Voor Leon en Zita was dit geen belemmering, integendeel zelfs. Het was juist haar karakteristieke snoet waar ze direct voor vielen.
Kim kwam in het asiel terecht omdat haar eigenaar lichamelijk achteruit ging en niet meer de zorg kon bieden die ze nodig had. Na twee jaar vruchteloos wachten, meldde zich een nieuwe eigenaar. De verzorgers van Kim waren dolblij, ze gunden het haar zo. Maar al na een week keerde ze terug in het asiel. Niet omdat ze niet lief was geweest, maar vanwege een hevige allergische reactie van een familielid. Arme Kim, daar zat ze weer, wachtend op een baasje dat misschien nooit zou komen.
Grijze snoet
Maar haar verzorgers weigerden op te geven. Kim is, ondanks haar hoge leeftijd en grijze snoet, een levendige, aanhankelijke hond, een lieveling in het asiel. Vorig jaar nog speelde ze een rol in onze jaarlijkse asieldierencampagne. Want waar we voor jonge dieren vaak snel een baasje vinden, kost dat voor oudjes meer moeite. Terwijl we juíst ook de senioren nog een mooie tijd gunnen. Leon en Zita dachten daar hetzelfde over: “Kim is negen jaar en daarmee behoorlijk op leeftijd. Voor ons was dat geen obstakel, wij vinden het fijn dat we haar nog een laatste veilige plek mogen bieden. En dat besef weegt veel zwaarder dan het feit dat we haar waarschijnlijk relatief snel weer moeten missen. Een hond die tweeënhalf jaar in het asiel heeft gewacht, verdient een veilige plek. Voor ons voelt dit heel goed.”
Niet pushen
Leon en Zita kwamen Kim tegen op de website Ik Zoek Baas van de Dierenbescherming. “Het was meteen duidelijk dat zij onze hond zou worden,” zegt Zita lachend. “We vonden het zó leuk om haar in het asiel te gaan opzoeken. Gelukkig reageerde ze ook enthousiast op ons. Ze was vrolijk, wilde spelen en pakte de bal.” Het jonge stel mocht Kim echter pas na een vijfde ontmoeting mee naar huis nemen. “Dat begrepen we,” aldus Leon. “Kim was al vaak teleurgesteld, haar verzorgers namen geen enkel risico. En wij wilden het ook niet pushen.” Volgens Leon en Zita is Kim nog een beetje onzeker, afwachtend en op haar hoede, maar voelt ze zich op haar gemak. Zita: “Ze kan beweeglijk en actief zijn, maar heeft ook haar rustige momenten. Dan komt ze lekker bij ons liggen, zonder om aandacht te vragen. En hoewel ze prima alleen kan zijn, is ze elke keer zó blij wanneer we thuiskomen. Gaat ze springen en blaffen. Kim houdt van gezelschap en wij genieten op onze beurt ook elke dag van haar.”
