Dierenleed went nooit
“Ik kom elke dag bij mensen over de vloer die bewust voor een huisdier hebben gekozen, maar niet de verantwoordelijkheid willen dragen om er goed voor te zorgen. Als ik ze daarop aanspreek, komen ze meestal met een smoes. Inmiddels heb ik ze allemaal al gehoord: weinig geld, geen tijd, of ze hadden zich niet gerealiseerd dat een dier toch echt meer nodig heeft dan een bakje eten en water. Soms voelt het dan ook als dweilen met de kraan open, want dierenleed zal er altijd blijven. Daar staat tegenover dat ik het een fijne gedachte vind dat ik een heleboel dieren een ellendige toekomst kan besparen. Omdat de eigenaren zich netjes houden aan de maatregelen die ik ze opleg óf omdat ik er zelf voor zorg dat de levenssituatie van het dier verbetert als mensen niet luisteren.
Compleet uitgemergeld
Het werk als districtsinspecteur is vele malen heftiger dan ik had verwacht. Waar ik me nog het meest over verbaas, is dat er zo veel dierenleed is in een welvarend land als het onze. En echt niet alleen in achterstandswijken. Twee weken geleden trof ik op een prachtig landgoed nog een ezeltje dat veel te lange hoeven had en zodoende amper kon staan en een paard met zo’n ernstige eczeem dat de rug helemaal open lag. De eigenaren hadden geld in overvloed, maar blijkbaar geen zin om het aan hun dieren te besteden. Een andere zaak die ik nooit meer vergeet, is die van drie honden opgesloten in een bijkeukentje. Ze leefden in hun eigen uitwerpselen, kwamen nooit buiten en waren compleet uitgemergeld. Dat greep me zo aan dat ik eerst buiten een potje heb staan janken, voordat ik de eigenaresse ermee confronteerde. We hebben de dieren nog diezelfde dag weggehaald en naar een dierenarts gebracht. Voor een van de honden was het toen al te laat. De andere twee hebben een gelukkig een veilig nieuw thuis gevonden.
Opgesloten en ziekMeer dan 200 konijnen zaten opgesloten in een schuur. Bijna alle konijnen waren ziek.Verzamelaars
Waar ik veel moeite mee heb, zijn de zogeheten verzamelaars. Zo kwam ik onlangs bij een man, die meer dan tweehonderd konijnen hield. De dieren zaten opgesloten in een schuur, opgestapeld in krappe kistjes. Ze hadden geen bewegingsvrijheid en waren bijna allemaal ziek. Ik heb hem een lijst maatregelen opgelegd, maar toen ik kort daarna terugkeerde, was er niets veranderd. We hebben de konijnen bij hem weggehaald en elders ondergebracht. Datzelfde gebeurde met 62 katten en een hond in een huis dat onder de stront zat en enorm stonk. De bewoners trokken zich daar niets van aan en liepen doodleuk op hun blote voeten door de smerigheid. Het leven was hen duidelijk boven het hoofd gegroeid. Hoewel ik vrijwel dagelijks met dit soort situaties word geconfronteerd, went het nooit. Dat mag ook niet. Zodra het leed van dieren je niet meer raakt, moet je stoppen vind ik. Maar hoe zwaar het soms ook is, dit is wel wat ik altijd heb willen doen. Dat ik dieren op deze manier een stem kan geven, geeft me meer voldoening dan ik in woorden kan vatten."
Astrid is werkzaam als districtsinspecteur voor de Landelijke Inspectiedienst Dierenbescherming (LID) in de provincie Gelderland.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten