Een uur. Dat was de tijd die onze twee nieuwe familieleden nodig hadden om hun eerste dappere stappen te zetten uit de kooien die hen meer dan 21 jaar gevangen hielden. Nu stapten ze in onze transportkooien die hen naar hun nieuwe en veilige leven zouden brengen.
Armstrong en Buzz kwijnen al twintig jaar weg in deze kooien, in deze loods.
Enkele minuten eerder hadden de beren eerder doffe ogen geopend in verwondering over het feit dat ze jam, yoghurt en honing kregen aangeboden om hen af te leiden van de kooien\ en vervolgens om hen zachtjes over te halen om meer stappen te zetten dan ze meer dan twee decennia hadden gelopen; van boerderijkooi tot reddingkooi.
X960.jpg "TC-Armstrong")
Armstrong wordt met heerlijke lekkernijen de transportkooi in gelokt.
Ik knipperde tranen terug toen ze naderden, eerst voorzichtig dan moedig, uit de duisternis en in het licht... Dit is onze Moon Bear Mission – het begin van het einde van de berengalteelt in Vietnam. En nu zullen Armstrong en Buzz binnenkort de allereerste beren zijn die hun allereerste stappen zetten op het oppervlak van ons nieuwe onderkomen in Bach Ma National Park.
.jpg "TC - Zoem")
Buzz is klaar om de donkere dagen achter zich te laten.
Net als de maanlanding in 1969 had ons team zich met precisie en expertise minutieus voorbereid op deze dag. Tuan Bendixsen, onze opmerkelijke Vietnam-directeur, had zijn magie weer gebruikt en daar waren we op de boerderij, om 730 uur op maandagochtend, handen schuddend over lotus groene thee met overheidsfunctionarissen van de bosbeschermingsafdelingen van Hanoi en Phung Thuong, en met de berenboer en zijn familie die ermee hadden ingestemd hun resterende twee beren af te staan.
Tegelijkertijd beoordeelde en controleerde ons deskundige beren- en dierenartsteam, geleid door Viet van de kant van de berenmanager en Ngan van de veterinaire kant, zowel de schuur als de beren, voordat ze elke maanbeer afleidden en de kooien ophingen voor onze historische missie.
.jpg "Buzz - traktatie-disctactie")
Teamvoorbereiding houdt in dat de beren ontspannen zijn en worden afgeleid van activiteiten die hen angstig kunnen maken.
Op deze gedenkwaardige dag stonden we in de hotspot van berengalteelt van het land met nog eens 100 beren die overbleven en de pijn van galwinning op 16 boerderijen verspreid over dit dorp in Hanoi leden.
Ondanks de lange weg die voor ons ligt, hebben we het geluk dat we vrienden op hoge plaatsen hebben. Op de achtergrond glimlachte de heer Ha, het hoofd van de lokale bosbouw die zo vriendelijk was geweest om met Tuan en zijn team samen te werken om de laatste twee beren op deze boerderij in beslag te nemen. Hij ging graag voor de camera om te benadrukken dat hij en zijn afdeling zouden blijven samenwerken met Animals Asia. Ze zijn optimistisch dat de berenhouderij voor 2026 zal eindigen. En om dit te laten gebeuren, hebben we alleen de fondsen nodig om de bouw van het nieuwe onderkomen te voltooien.
1X960.jpg "Meneer Ha, Tuan, Jill")
De heer Ha, hoofd van de lokale bosbouwafdeling, deelt de vreugde van de redding met Vietnam-directeur Tuan en Jill.
Terwijl Armstrong en Buzz de zon in werden gerold en met hun ogen knipperden bij een strakblauwe lucht, zag ik misschien een flikkering van bejaarde hulpeloosheid vervangen door nieuwsgierigheid en hoop. Ze waren nooit opgewarmd door de zon, hun vacht was nooit afgekoeld door de regen en zelfs de lucht die ze hadden ingeademd, jaar na jaar, was vies geweest. Nu lag dat allemaal achter hen en waren we al snel op weg naar de vrijheid in een reis die iets minder dan twee dagen zou duren.
Het begin van Armstrongs reis naar een nieuw leven dat elke beer verdient.
De stops onderweg stelden Viet en Junior Dierenarts Han en team in staat om hun toestand grondiger te controleren. Hun tanden waren grijs en bedekt met tandsteen, hun klauwen dik en overwoekerd. Schaarse vacht, hoofdwonden van herhaaldelijk zwaaien tegen de tralies en nerveuze zijwaartse blikken die een leven lang wantrouwen toonden. Hoewel er niets aan de hand was toen hun buik werd gecontroleerd, zou alleen een echografisch onderzoek in ons ziekenhuis de toestand van hun galblazen bepalen na meer dan twee decennia galextractie op de boerderij.
Junior Dierenarts Han voert de beren vers, gezond voedsel en bewaakt hun gezondheid op weg naar huis.
Han wees ook op de achterste hyperkeratotische voetzool van Buzz en realiseerde zich dat dit de reden was waarom ze er niet te veel gewicht op had gelegd tijdens de overdracht tussen de kooien. Als ik nu beter in het licht keek, was het een gruwelijk gezicht, met dik en verkalkt weefsel dat in alle richtingen had kunnen groeien als gevolg van zo lang in een kooi te hebben gestaan - een kooi waar ze de tralies waarop ze stond had versleten en gebroken, met jaren van gestrest en repetitief bewegen.
Geruststellend genoeg leken noch Armstrong noch Buzz zich al te druk te maken over de problemen die we zagen - en hun missie op deze reis was om gretig zoveel nieuw en nieuw voedsel te als ze werden aangeboden. Naar beneden gingen verse appels, zoete aardappelen, papaja, drakenfruit, hondenkoekjes en bananen. En toen de helft van een ananas werd aangeboden, had de arme Buzz geen idee aan welk einde hij moest beginnen en begon hij zich heel gelukkig in de harde, groene stengel te nestelen.
Een bananentraktatie voor Buzz, die al de voorkeur geeft aan fruit boven brokjes.
Zelfs dat bracht me bijna tot tranen toen ik zag hoe dankbaar ze waren voor het kleinste ding. Dankbaar voor water, dankbaar voor douches, dankbaar voor ananasstengels.
Koele en verfrissende douches langs de weg houden Armstrong en Buzz tevreden.
Toen we rond 7.<> uur het hotel binnenreden en ze allebei voor de nacht afrekenden met volle buiken eten, glimlachten we allemaal met het besef en de belofte dat ze nooit, op ons horloge, weer honger zouden lijden.
Dinsdag 3 oktober 2023 – De maanbeerlanding
6 uur 's ochtends: Deze beren leren ons zo snel precies wat hun voorkeuren zijn en het is leuk om te ontdekken dat Armstrong dol is op zijn hondenbrokken, waarbij hij elk stuk met de snelheid van het licht bespot, voordat hij zijn fruit en groenten instopt. Buzz maakt zich niet veel aan van de brokjes, maar houdt van haar wortels en appels - en niet te vergeten haar ananasstengel.
Bear Manager Ellie levert voedsel en medicijnen aan Buzz om haar pijnlijke poot te verlichten.
Later, als een traktatie halverwege de ochtend, genoten ze van een verkoelende douche terwijl ze werden verwend met meer snacks van fruit. Onze geweldige dierenarts, Han, slaagde erin om de tanden van de beer opnieuw te controleren terwijl ze de monden wijd openden voor enorme brokken watermeloen. De beren deelden zelfs de helft van een heel bijzondere Nieuw-Zeelandse appel die Tuan me gaf – zoveel primeurs
We zijn verheugd om bij deze redding te worden vergezeld door de heer Linh, het plaatsvervangend hoofd van de Phung Thuong Forest Protection Department. Het is de eerste keer dat een overheidsfunctionaris met ons meereist op een reddingsactie en leuk om hem te zien glimlachen en blij te zijn terwijl hij de belofte van de regering vertegenwoordigt om een einde te maken aan de berenteeltindustrie in Vietnam.
Zijn woorden spraken boekdelen over de indruk die de regering van ons team had:
"Door persoonlijk deel te nemen aan deze reis, begrijp ik hoe moeilijk je werk is, hoe professioneel het team is, vanaf het begin toen je de beren ontving ... Je eerste prioriteit is altijd de twee beren, ervoor zorgen dat ze in de beste conditie zijn om thuis te komen."
Het is moeilijk om op deze dag niet optimistisch te zijn, ondanks het feit dat er nog bijna 300 beren in kooien zitten. Er is ons beloofd dat de reddingsacties zullen doorgaan - en dankzij de voltooiing van de eerste fase van ons tweede opvangcentrum zullen we er alles aan doen om in 2024 de uitdaging aan te gaan om nog eens 60 beren te redden.
Dus dit is om ons te vragen, alstublieft, ons te helpen met de bouw van de tweede fase van ons opvangcentrum in Bach Ma, om er zeker van te zijn dat we de overgebleven gekooide beren van het land kunnen redden. Hoewel we over de expertise en passie beschikken rond deze maanbeermissie, hebben we helaas niet het budget van NASA – dus vragen we je om diep te graven en dringend het woord te verspreiden dat lijden zoals Armstrong en Buzz alleen kunnen worden geholpen als Er worden huizen gebouwd om de achtergebleven beren te huisvesten.
In de laatste paar uur van de reis, toen de zon in regen veranderde, keek ik met onbeschrijfelijke trots toe hoe Viet en zijn team een zwaar groen zeildoek op de voorkant van de vrachtwagen sleepten om Armstrong en Buzz droog te houden. Ik vroeg me af of hun neuzen trilden van de geur van de vochtige rode aarde en de glinsterende groene bomen om hen heen terwijl we hoger klommen richting Bach Ma.
Dicht bij huis kijkt Buzz uit op een hele nieuwe wereld.
16.30 uur - Terwijl de zon door witte pluizige wolken aan de rand van het nationale park begint te gluren, is deze verbluffende, levendige wereld nu hun wereld. We rijden door de poort naar lachende, blije gezichten van een team dat onbeschaamd opgewonden en emotioneel is om de eerste twee beren te verwelkomen in ons Bach Ma Bear Rescue Center, en vieren dat dit met trots een Vietnam-redding is door een Vietnam-team.
x960.jpg "Teamvergadering vóór het lossen")
Het reddingsteam - Bear Manager Viet en Jr. Vet Han - brieft het ontvangende team in het Bach Ma-reservaat voordat ze Armstrong en Buzz onder hun hoede verwelkomen.
Armstrong gaat 30 dagen in quarantaine, aan het einde waarvan we hopen dat hij klaar is om zijn nieuwe vrijheid te omarmen.
In een hele wereld van primeurs is dit zeker het moment om te vieren dat, in een vergelijkbaar moment in de tijd als Neil Armstrong en Buzz Aldrin meer dan 50 jaar geleden op het maanoppervlak ervoeren.
Bron: www.animalsasia.org
Geen opmerkingen:
Een reactie posten