Gedumpte of ongewenste siervissen kunnen al 10 jaar bij Danny terecht in het vissenasiel waar hij meer dan 3000 vissen verzorgt

 

 Geen financiële steun van de Dierenbescherming ja, dat is vreemd. Een vis is toch ook een dier? 

Danny heeft een vissenasiel, maar het water staat ’m aan de lippen: ‘Hebben tienduizenden euro's schuld’

Hij rijdt stad en land af, stookt zijn ruimte alsof zijn leven ervan afhangt en zorgt met enkele vrijwilligers dat duizenden vissen de volgende ochtend zien. Danny Stolk (38) heeft - voor zover bekend - het enige vissenasiel in Europa. En dat zijn asiel nodig is, blijkt iedere dag weer. ,,We staan zelf onder water, maar als je dan weer een gedumpte vissenkom voor je deur ziet staan...’’

Tesla van den Berg

Bij binnenkomst in de loods lijkt het alsof er slechts enkele roggen en ander gespuis rondzwemmen in een joekel van een aquarium, maar in de naastgelegen ruimte staat de temperatuur op standje benauwd. En dáár vind je tientallen gevulde aquaria. Kleine visjes, zeldzame beestjes en ook forsere vleeseters, zoals een pangasius en een pauwoog cichlide. ,,Tja, als er dan soms een visje doodgaat, dan voeren we die aan die grotere jongens, daar ga ik niet over liegen’’, vertelt René Gode, vrijwilliger in het asiel sinds dat het de deuren in Sliedrecht opende.

Stoppen? Dat kan niet meer

Toen Danny Stolk onderdak zocht voor zijn eigen vissen (‘L-nummers, familie van de meerval’) besloot hij een plekje voor ze in te richten. Dat werd in 2013 uiteindelijk een stichting en een asiel in Delft. Een geschiktere plek vond hij vorig jaar in Sliedrecht. ,,Ik heb mijn eigen transportbedrijf, maar dit doe ik ernaast, als vrijwilliger.’’ Intussen zijn we tien jaar verder. ,,En nu is het geen optie meer om ermee te stoppen. Alleen in het eerste half jaar hier kregen we al 7700 vissen binnen, nu hebben we er zo’n 3000.’’

Veel vissen worden gewoon levend doorge­spoeld

Danny Stolk, oprichter vissenasiel

Je cavia of pup bij een asiel brengen als het niet meer lukt, is een optie. Maar vissen? Die kun je daar niet kwijt. ,,Ik sprak met deurwaarders die vertelden dat katten en andere dieren meegenomen worden, maar de vissen worden gewoon levend doorgespoeld.’’

Dat gebeurt niet alleen in die situatie, trouwens. ,,Mensen worden opgevoed met het idee dat een vis geen gevoel heeft, geen pijn. Maar als wij hier de temperatuur drastisch zouden veranderen, zie je dat gauw genoeg aan die beestjes’’, vult René even aan. ,,Zeer spijtig dat mensen zo denken.’’ Dat vindt ook Danny. ,,Er zit ook gewoon een zieltje in.’’

Weggespoeld, in de sloot gegooid

Het asiel ziet schrijnende situaties. Danny: ,,Net zoals die roggen daar. Die komen hier via een dochter die ons belde toen haar vader overleden was. Ze wist niet wat ze met de vissen moest. Allang fijn dat ze ons dan belt, in plaats van ze door te spoelen of gewoon ergens in de sloot te gooien. Ook dát gebeurt vaak zat.’’ Soms wordt er zelfs een vis in een kom voor de deur van het asiel gedumpt. ,,Als wij er niet zijn. Dat gebeurt ook regelmatig.’’

Er komen dus vissen terecht bij Danny waar geen plek meer voor is, maar er zijn meer redenen. ,,Soms denken mensen er niet over na dat als ze vissen nemen, dat het er uiteindelijk veel en veel meer worden. Of dat een visje uitgroeit tot een joekel.’’ Soms zijn er ook vissen die tegen een tarief komen logeren. ,,Zo is er een man die soms op zakenreis moet en niet weet hoe vaak hij weg moet, maar echt niet van zijn vis af wil. Alleen maar goed dat hij die dan bij ons brengt.’’

Flinke schulden

De beestjes komen ook uit omliggende landen. De vrijwilligers halen ze zelfs op in Duitsland en België. De passie zit op z’n zachtst gezegd diep, maar het water staat ze aan de lippen. ,,Inmiddels hebben we tienduizenden euro’s schuld. We hebben de huur, het een en ander is kapot of bijna kapot. De winter moet nog beginnen en het moet constant tussen de 24 en 28 graden zijn hier.’’

Het vissenasiel zat eerst in Delft, maar inmiddels al langere tijd in Sliedrecht. © Jeffrey Groeneweg

Danny: ,,We blijven de boel draaiende houden, maar we kunnen niet echt verder doorpakken’’, vertelt hij. ,,Er is ook geen subsidie voor ons, die gaat naar dierenasiels waar andere beesten opgevangen worden. Wij moeten het vooral hebben van donaties en wat we verdienen met de verkoop van de vissen hier.’’

Bekendheid nodig

Subsidie zou helpen, maar Danny hoopt vooral dat iedereen het vissenasiel straks kent. Ofwel om je vis daar te kopen in plaats van in een dierenwinkel, ofwel om de vissen daar te brengen in plaats van ze door te spoelen of te dumpen in de sloot. ,,Ik hoop dat uiteindelijk straks heel Nederland weet dat dit bestaat en dat dit nodig is. Dat er meerdere asielen komen, dat er educatie komt op school. We hoeven er niet op te verdienen, dit is echt uit liefde voor die vissen.’’