Elk jaar worden in Nederland miljoenen pasgeboren haantjes gedood omdat ze geen economisch nut hebben. In principe zijn er methoden om een einde aan deze belachelijke situatie te maken, maar er gebeurt niets. KIJK onderzocht wat de ultieme kip-ik-heb-je-oplossing in de weg staat.
Ze zijn geboren om te sterven. En liefst zo snel mogelijk. Eendagshaantjes: in Nederland worden er jaarlijks ongeveer 40 miljoen gedood, in de Europese Unie zo’n 300 miljoen. Deze kuikens leveren niets op – en moeten dus weg. Dierenbeschermers worden daar boos om. Ze vinden het verkeerd om dieren ter wereld te brengen en meteen daarna te slachten. Daarom wordt er al jaren gezocht naar oplossingen, maar die blijken stuk voor stuk moeilijker dan gedacht. Met andere woorden: waar blijft het ei van Columbus?
‘Humaan’ hakselen
De kwestie is dat er twee soorten kakelaars bestaan: legkippen en vleeskippen. De eerste zijn ranker en produceren veel eieren, de tweede zijn gespierder en hebben dus veel vlees. Beide kun je specialisten noemen: legkippen leveren slechte bouten op, vleeskippen produceren belabberde omeletten. Maar bij het uitbroeden van nieuwe legkippen komt uit de helft van de eieren een mannetje gekropen – en daar hebben boeren niets aan. Die dieren leggen immers geen eieren én leveren geen goed vlees op. Daarom worden ze gedood.
In Nederland gebeurt dat doden meestal met koolzuurgas. Een lopende band brengt de pasgeboren kuikens naar een ruimte met een hoge CO2-concentratie, die ze eerst bewusteloos maakt en daarna om het leven brengt. Een andere optie is de zogenoemde hakselaar, die de beesten simpelweg versnippert. Hoewel dat laatste luguber klinkt en ook is, zou het volgens sommige mensen toch net een iets diervriendelijkere methode kunnen zijn: het vergassen met koolstofdioxide duurt doorgaans enkele minuten, terwijl het hele karwei met de hakselmachine al binnen enkele tienden van een seconde is ‘gepiept’.
Ze zijn geboren om te sterven. En liefst zo snel mogelijk. Eendagshaantjes: in Nederland worden er jaarlijks ongeveer 40 miljoen gedood, in de Europese Unie zo’n 300 miljoen. Deze kuikens leveren niets op – en moeten dus weg. Dierenbeschermers worden daar boos om. Ze vinden het verkeerd om dieren ter wereld te brengen en meteen daarna te slachten. Daarom wordt er al jaren gezocht naar oplossingen, maar die blijken stuk voor stuk moeilijker dan gedacht. Met andere woorden: waar blijft het ei van Columbus?
‘Humaan’ hakselen
De kwestie is dat er twee soorten kakelaars bestaan: legkippen en vleeskippen. De eerste zijn ranker en produceren veel eieren, de tweede zijn gespierder en hebben dus veel vlees. Beide kun je specialisten noemen: legkippen leveren slechte bouten op, vleeskippen produceren belabberde omeletten. Maar bij het uitbroeden van nieuwe legkippen komt uit de helft van de eieren een mannetje gekropen – en daar hebben boeren niets aan. Die dieren leggen immers geen eieren én leveren geen goed vlees op. Daarom worden ze gedood.
In Nederland gebeurt dat doden meestal met koolzuurgas. Een lopende band brengt de pasgeboren kuikens naar een ruimte met een hoge CO2-concentratie, die ze eerst bewusteloos maakt en daarna om het leven brengt. Een andere optie is de zogenoemde hakselaar, die de beesten simpelweg versnippert. Hoewel dat laatste luguber klinkt en ook is, zou het volgens sommige mensen toch net een iets diervriendelijkere methode kunnen zijn: het vergassen met koolstofdioxide duurt doorgaans enkele minuten, terwijl het hele karwei met de hakselmachine al binnen enkele tienden van een seconde is ‘gepiept’.
VIDEO
Tekst hieronder met dank aan Robert Wiehemeyer
"Nu anno 2016 zijn we toch wijzer? Hoop ik!"
Volksgebruiken
In het volksgeloof speelde de haan een grote rol. Een haan die op de drempel kraaide of een huis
binnenkwam, zou een bezoeker aankondigen. Een witte haan zou geluk brengen. Een zwarte haan
bracht men in verband met zwarte kunst en ongunstige invloeden. Hij werd ook wel gezien als de
bliksem die onweerswolken splijt, de dampkring zuivert en onweer afweert. Bij de bouw van een
toren offerde men soms een haan om te voorkomen dat die telkens weer zou instorten. In Ziewent
werd vroeger een haan, na met slingers versierd en dronken gevoerd te zijn, in een mand boven de
bruiloftstafel gehangen. Deze (witte) bruiloftshaan zou kwade geesten verdrijven.
Op een boerenbruiloft te Nieuw Schoonebeek en in dorpen in Westfalen werd eerst een
hanenmaaltijd genuttigd. Daarna ging een joelende groep mensen naar de boerderij vanwaar de
bruid gehaald was om de bruidshaan te vangen. Deze kreeg eerst jenever en werd dan met een lang touw vastgebonden en op de schouders van een van de feestgangers naar debruiloft gebracht en daar op een ladder met zware touwen vastgebonden. Vervolgens moest de naaste buurman hem met
een groot mes in een enkele houw de kop afslaan en hem verder slachten. Daarna moest de bruid hem braden. Zodra de slachter de haan genoeg gebraden achtte, probeerde ieder er een stuk van machtig te worden. Hiermee was het inwijdingsfeest ten einde en zette men zich aan de avondmaaltijd
Deze waanzin gebeurde in 2012...weet u het nog?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten