Het is mogelijk dé natuurfoto van 2019. Een zeehond van een dikke week die probeert te drinken bij een dood schaap. Bij Zeehondencentrum Pieterburen hebben ze nog nooit zoiets meegemaakt.
De beelden zijn op 26 juni dit jaar gemaakt door Paul Berghuis (53) uit Usquert, akkerbouwer met een schapentak. Hij controleert elke middag zijn 185 fokooien en zag de Engelse Texelaar van ver al: ,,Maar er lag nog iets. Eenmaal dichterbij zag ik een zeehondenpup bij het schaap. Hij dronk echt, had melk om zijn bekje.’’
Het schaap was net overleden. Ze had in het voorjaar longontsteking gehad, was behandeld met medicijnen en in principe gezond, maar de eerste warme dag van het jaar, het werd 34 graden Celsius, bleek toch te veel.
‘Het was echt een kleintje, een huiler’
Berghuis is al dertig jaar akkerbouwer in Usquert en zag slechts één keer eerder een zeehond op de dijk. ,,Toen ging het om een volwassen beest. Dit was echt een kleintje, een huiler. Hij was duidelijk verlaten. Je mag een huiler nooit zomaar meenemen, maar ik zag geen soortgenoten, heb hem voorzichtig opgepakt, meegenomen in de auto en Pieterburen gebeld.’’
Woordvoerder Sander van Dijk van het zeehondencentrum bevestigt het bijzondere van de situatie. ,,Het komt niet vaak voor dat zeehonden en schapen in elkaars buurt zijn. Dat een pup zonder moeder op zoek gaat naar melk is minder raar en ze zijn dan ook niet heel kritisch. Misschien zat er nog wat melk in, of vocht, maar de poging zal weinig succesvol zijn geweest.’’
Pup alleen komt vaker voor
Ook omdat het bij zeehonden anders werkt dan bijvoorbeeld bij mensen. In plaats van te zuigen, wordt met sabbelen de tepel geactiveerd, waarna de melk in de bek van de baby wordt gespoten. Een fles geven werkt daarom niet, het voeden van huilers gaat met een slang in de maag.
Strandingscoördinator Meiga de Vries (32) van het zeehondencentrum haalde het dier op. ,,Een pup alleen komt vaker voor. De moeders gaan vissen, laten de kleintjes liggen en komen later terug. Soms gebeurt er iets, waardoor dat verstoord wordt, of zo’n pup verdwaalt.’’
Mager en verzwakt
De huiler bleek niet ziek, wel mager en verzwakt. ,,Het dier was tussen de zeven en tien dagen oud, had net de navelstreng verloren. Ze woog slechts 7,4 kilo. Een paar dagen geen voeding en dan gaat het snel.’’
De zeehond, die Paul werd genoemd, op verzoek van Berghuis zelf, bleef twee maanden in Pieterburen om aan te sterken. De vrijlating was zondag 8 september.
(Tekst leest door onder de foto)
De quarantaine rook naar schaap
De Vries: ,,Een dier dat op gewicht is en zelfstandig kan eten, gaat weer weg. Nee, de pup keert niet terug bij de moeder. Moeder en kind blijven sowieso maximaal vier weken bij elkaar. Apart was wel dat de quarantaine-afdeling de eerste dagen heel erg naar schaap rook…’’
Het zeehondencentrum krijgt jaarlijks zo’n drieduizend meldingen. Daarvan gaan er zo’n driehonderd mee naar Pieterburgen. Het zijn de dieren die echt hulp nodig hebben. Niet alle meldingen betreft immers een zeehond in nood, soms liggen ze gewoon te rusten.
Kans op weerzien is klein
Berghuis adopteerde Paul, doneerde aan de opvang en mocht bij de vrijlating zijn. ,,Er werden meerdere zeehonden vrijgelaten. Een indrukwekkende ervaring.’’
De kans dat Paul Berghuis zeehond Paul terugziet is klein. Het leefgebied van de dieren strekt zich uit van Frankrijk tot Denemarken. De Vries: ,,Ze worden wel gechipt, maar daarmee kunnen we ze niet volgen. Het is voor als ze ooit weer in de opvang terechtkomen.’’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten