Nieuwsbericht: www.ifaw.org
Het regende gestaag toen ons team arriveerde op het vliegveld van Miami. Na ongeveer twee jaar, konden we eindelijk twee hele speciale dieren verwelkomen.
We gaan even terug naar het begin. In 2015 sloot een dierentuin in Rawson, Argentinië, wegens een gebrek aan geld en onder publieke druk. De dieren leefden in kale, kleine kooien. De afgelopen jaren moesten veel dierentuinen in Argentinië hun deuren sluiten om dezelfde redenen.
We gaan even terug naar het begin. In 2015 sloot een dierentuin in Rawson, Argentinië, wegens een gebrek aan geld en onder publieke druk. De dieren leefden in kale, kleine kooien. De afgelopen jaren moesten veel dierentuinen in Argentinië hun deuren sluiten om dezelfde redenen.
Voor alle dieren moest een nieuw thuis gevonden worden, en het IFAW bood hulp aan. Voor twee Patagonische poema’s moest vervoer geregeld worden, om hen naar hun nieuwe thuis in Forest Animal Rescue in Florida te brengen.
De twee poema’s werden in de dierentuin geboren, en hebben altijd samen geleefd. Het was duidelijk dat ze absoluut bij elkaar moesten blijven. Pat Craig, uitvoerend directeur van The Wild Animal Sanctuary, hielp mee om alle vergunningen en het benodigde papierwerk in orde te krijgen. Kurt en Lisa Stoner hielden een plekje vrij voor de poema’s in hun Forest Animal Rescue.
Toen we begonnen aan deze reddingsmissie, hadden we geen idee hoe lang het zou duren voor we alle benodigde vergunningen zouden hebben. Pat is ruim twee jaar bezig geweest om samen met de Argentijnse autoriteiten het papierwerk in orde te maken.
Op een mooie, warme dag in augustus kregen we eindelijk het bericht dat de poema’s klaar waren voor vertrek.
Op deze regenachtige ochtend ontmoetten Pat, Kurt, Lisa en ik elkaar op het vliegveld. Een paar uur later waren de dieren door de douane, in hun trailers geladen en voorzien van vers water. Het laatste deel van hun reis kon beginnen: een rit van 5 uur van Miami naar Silver Springs in Florida.
Laat in de middag kwamen we aan bij de opvang, waar we opgewacht werden door enthousiaste medewerkers en vrijwilligers. Ze hadden twee jaar gewacht en waren blij de dieren eindelijk te zien.
Zo snel en voorzichtig als we konden, lieten we de poema’s één voor één vrij in hun nieuwe verblijf. Het mannetje mocht eerst, hij was eerst wat onzeker om zijn veilige box te verlaten, maar uiteindelijk liep hij nieuwsgierig zijn nieuwe omgeving in. Het vrouwtje had de hele dag al niet veel bewogen, en we hoopten dat ze haar box durfde te verlaten. Ze zat al snel rechtop toen het luik open ging en keek vol interesse om zich heen, ze wilden alleen haar box niet uit. Pas toen haar maatje langs haar box liep, durfde ze haar eerste stappen te zetten.
In hun nieuwe verblijf kunnen de poema’s genieten van een begroeid en ruim verblijf, waar ze heerlijk kunnen wonen. Een groot contrast met de kale en krappe kooien die ze tot nu toe gewend waren. Ik hoop dat deze poema’s een rustig leven tegemoet gaan, na jaren afzien in stalen verblijven.
-MW
Geen opmerkingen:
Een reactie posten