Waarom is een luiaard zo traag? Het dier mag dan wel de grootste treuzelkont zijn van de Centraal- en Zuid-Amerikaanse bossen, hij is zeker niet de enige die treuzelend door het leven gaat. Maar hoe kan deze traagheid de evolutionaire race hebben doorstaan? We nemen enkele van ’s werelds traagste dieren onder de loep.
Eigen tempo
Het traagste zoogdier ter wereld, de luiaard, heeft een topsnelheid van zo'n 1,5 kilometer per uur, wat in het menselijk verkeer zou zorgen voor een enorm getoeter. Luiaards hebben een zeer trage stofwisseling, en elke beweging moet dan ook worden uitgedacht, zegt Becky Cliffe, zoöloog van de Sloth Sanctuary in Costa Rica. Ze zijn niet eens in staat hun eigen temperatuur te reguleren, en dat heeft invloed op hun spijsvertering. Het duurt gemiddeld zestien dagen voordat het eten volledig het spijsverteringsorgaan is gepasseerd. Warm weer zorgt ervoor dat dit proces enigszins versnelt, zoals Cliffe schrijft in een in april gepubliceerd onderzoek in Peerj. Wanneer de temperatuur hoger is, eten luiaards ook meer.
Hun traagheid maakt luiaards ware meesters in vermommingen. Ze zijn zo traag dat er op hun vacht algen groeien wat zorgt voor betere camouflage in het bladerdak, hoewel het tegenwoordig nog weinig voorkomt dat ze oog in oog komen te staan met roofdieren in het wild, aangezien “grote katachtige en harpijen tegenwoordig erg zeldzaam zijn”, aldus Cliffe. Toch bewegen de luiaards langzaam om uit het zicht van roofdieren te blijven.
Trage schildpadden en slome slakken
Zo’n ontspannen levensstijl kan dan ook gevaarlijk zijn. Zonder het vermogen om weg te rennen van roofdieren, hebben veel trage dieren een aantal aanpassingen waardoor ze lastig te vangen zijn, of erg onplezierig zijn om te eten. Er is geen betere verdediging dan het hebben van een pantser dat vastzit aan je lichaam, zoals bij schildpadden. “Het gewicht van zo’n gevaarte gaat bepaald ten koste van de snelheid”, zegt Jeffrey Lovic, reptielexpert van het U.S. Geological Survey’s Southwest Biological Science Center. De woestijnschildpad heeft een gemiddelde snelheid van slechts 0,3 kilometer per uur, maar kan zich uitzonderlijk goed verdedigen – anders zouden ze het met die snelheid niet al tweehonderd miljoen jaar hebben uitgehouden.
Weekdieren, waartoe de (naakt)slakken behoren, overleven zelfs al 550 miljoen jaar. Ze worden ook wel buikpotigen genoemd omdat de spieren op hun buik voor de voortbeweging zorgen, en dat maakt ze enorm traag. Net als schildpadden zijn slakken afhankelijk van hun defensieve schild. Het feit dat het nachtdieren zijn en ze slijm hebben dat net zo vies ruikt als het smaakt, biedt ze wat extra veiligheid.
“Evolutionair gezien worden dieren sneller wanneer ze jagen of worden opgejaagd” zegt Chris Barnhart, bioloog van de Missouri State University. Hoewel ‘snel’ een relatief begrip is: een vleesetende slakkensoort (Euglandina rosea) achtervolgt andere (naakt)slakken langs hun slijmspoor en zit ze op de hielen met een snelheid van 0,0016 kilometer per uur. De geur van deze roofdieren maakt dat andere slakken proberen te ‘rennen’ en verhogen daarmee een beetje hun snelheid. Slakken zonder huisje compenseren voor hun pantsergebrek met een ‘overvloedige en plakkerige verdediging van slijm’, volgens het Carnegie Museum of Natural History. Het goedje werkt erg goed: honden en katten vermijden zulke slakken zo veel mogelijk.
Nederlandse dierentuinen die in de financiële problemen dreigen te komen door de coronacrisis, krijgen eenmalig extra overheidssteun. Het kabinet stelt maximaal 39 miljoen euro beschikbaar voor dierenparken. Dat moet faillissementen in de dierentuinbranche voorkomen.
Volgens minister Carola Schouten (Landbouw, Natuur en Voedselkwaliteit) zijn de algemene steunmaatregelen, zoals looncompensatie en belastinguitstel, voor dierentuinen niet voldoende. Ingrijpen zou noodzakelijk zijn, omdat anders het dierenwelzijn in het geding komt.
"Een faillissement kan leiden tot dierenleed en euthanasie van gezonde dieren", laat het ministerie weten. "Dierentuindieren kunnen namelijk niet zomaar herplaatst worden en blijven ook na een faillissement specialistische zorg nodig hebben."
Omzetverlies
Het omzetverlies voor Nederlandse dierentuinen zou naar verwachting oplopen tot 132 miljoen euro. Eerder sprak de Nederlandse Vereniging van Dierentuinen (NVD) over een gezamenlijk verlies van 150 miljoen euro. Men vroeg naar aanleiding daarvan om een steunpakket van 110 miljoen euro.
De 39 miljoen euro die nu beschikbaar wordt gesteld, is bedoeld voor alle instellingen in het bezit van een dierentuinvergunning. Een extra voorwaarde is dat de parken financieel gezond waren vóór de crisis begon. De precieze invulling van de regeling wordt nog uitgewerkt.
Je zou denken dat het misbruiken van apen, honden, ratten of muizen in dierproeven voor de ruimtevaart verleden tijd is. Helaas doen onder andere Belgische en Nederlandse ‘onderzoekers’ nog steeds gruwelijke experimenten met dieren.
In België maakt het Studiecentrum voor kernenergie SCK•CEN gebruik van muizen om de gevolgen van gewichtloosheid te testen. Dit doen zij doorde dieren aan hun staart op te hangen. In Nederland heeft de Centrale Commissie Dierproeven een onderzoek naar de effecten van langdurig verhoogde zwaartekracht op het lichaam en het gedrag goedgekeurd. Alle dieren worden na de proeven afgemaakt.
DIERPROEVEN VOOR DE RUIMTEVAART OOK IN NEDERLAND
De Centrale Commissie Dierproeven in Nederland heeft ook al eerder een vergunning afgegeven voor een belachelijk en dodelijk experiment.4 De dierproefnemers hebben groen licht gekregen om de effecten van langdurige gesimuleerde verhoogde zwaartekracht op het lichaam en het gedrag van een honderdtal muizen te testen.
Voor deze dierproef wordt de MDS (Mouse Drawer System) gebruikt.
Dit is een speciale muizenkooi die in een centrifuge wordt geplaatst om verhoogde zwaartekracht te simuleren. Het gaat hier om precies dezelfde kooi die eerder al is gebruikt geweest aan boord van de Space Shuttle en het International Ruimtestation, ISS, waar muizen voor een langere tijd aan gewichtloosheid blootgesteld werden.5
Alle dieren worden na afloop van de experimenten afgemaakt, waarna diverse weefsels worden verzameld voor verder onderzoek. Aangezien het om een geanonimiseerde vergunning gaat is het onduidelijk op welke universiteit deze dierproeven worden uitgevoerd.
Hochmuth: “Dieren zijn geen astronauten en kunnen, in tegenstelling tot menselijke vrijwilligers, geen toestemming geven om proefpersonen te zijn of om hun leven te riskeren voor de menselijke nieuwsgierigheid.”
Op Marktplaats worden veel honden te koop aangeboden die niet voldoen aan de wettelijke richtlijnen voor het fokken van honden. Dier&Recht vraagt jouw hulp bij het melden van deze advertenties. Op deze manier stoppen we illegale hondenfokkers.
Het is wettelijk verboden om honden te fokken met schadelijke uiterlijke kenmerken. Denk bijvoorbeeld aan honden met een veel te korte neus waardoor ze het áltijd benauwd hebben. Of dwergkeeshondjes die constant hoofdpijn hebben doordat hun hersenen niet in hun te kleine schedel passen.
Deze honden mogen niet verkocht worden op Marktplaats. Toch zijn er nog steeds fokkers die bewust dit soort honden fokken en deze aanbieden op de verkoopsite. Ook het verkopen van honden die afkomstig zijn uit illegale handel is niet toegestaan op Marktplaats.
Wat kun jij doen?
Door het melden van foute advertenties stoppen we de handel en fokkerij van deze dieren. Het melden is heel eenvoudig. Zoek op Marktplaats naar een foute advertentie en open deze. Rechtsonder elke Marktplaatsadvertentie staat ‘Meld aan Marktplaats’. Door hierop te klikken verschijnt er een pop-up. Hier kies je voor de optie ‘In strijd met de regels’ en daarna ‘Andere reden’ en dan vul je in ‘Niet volgens de wet gefokt’ of ‘Verdacht van illegale handel’.
Foto: Pomeriaan
Welke advertenties melden?
Advertenties van honden met een te korte snuit. Dit zijn mopshonden, Franse buldogs en Engelse buldogs.
Advertenties van hele kleine honden. Het gaat om de rassen chihuahua, dwergkees en pomeriaan, en hondenrassen waarbij ‘teacup’ en ‘mini’ voor de naam staat.
Advertenties van honden die jonger dan 15 weken zijn en waarvan het duidelijk is dat ze uit het buitenland komen.
DIERENOp een strand in Mauritius zijn vandaag zeventien dode dolfijnen aangespoeld. Dat bevestigt het ministerie van Visserij van het Afrikaanse eiland. Een maand geleden raakte de Japanse olietanker MV Wakashio een rif voor de kust van het eiland in de Indische Oceaan. Het olielek dat daarop volgde leidde tot een ecologische ramp in de regio. Volgens het ministerie is op het eerste gezicht niet het olielek verantwoordelijk voor de dood van de dolfijnen. De bewoners van het eiland zijn razend.
“De dode dolfijnen hadden verscheidene wonden en bloed rond hun kaken, maar geen spoor van olie. Degenen die overleefden, zo’n tiental, leken erg moe en konden amper zwemmen”, zegt Jasvin Sok Appadu van het ministerie van Visserij. Minstens twee dolfijnen hadden bijtwonden van haaien, aldus het ministerie.
De dode dolfijnen werden overgebracht naar een onderzoekscentrum voor een autopsie. De resultaten worden later verwacht.Een woordvoerster van de lokale milieuorganisatie Eco-Sud eist dat de resultaten van de autopsie openbaar worden gemaakt en wil dat de groep aanwezig mag zijn tijdens de autopsie “om beter te begrijpen waarom de dolfijnen gestorven zijn”. Voorlopig hebben de autoriteiten nog niet op die oproep gereageerd.
De eilandbewoners zijn er het hart van in. “Wakker worden om dan zoveel dode dolfijnen aan onze kust te zien, is erger dan een nachtmerrie”, vertelde Nitin Jeeha aan de BBC.
EPADe open mond van een van de dode dolfijnen lijkt olie te tonen.
De MV Wakashio, geëxploiteerd door het Japanse bedrijf Mitsui OSK Lines, strandde op 25 juli op het rif. Ongeveer een week later begon er olie uit het wrak te lekken. Het schip brak later in tweeën, na een race tegen de klok om de nog aanwezige brandstof eruit te pompen. Er kwam minstens 1.000 ton stookolie in zee terecht, die de kusten vervuilde, inclusief beschermde gebieden met mangrovebossen. Onder andere de Mauritiusduif, een al kritisch bedreigde vogelsoort die enkel nog op het eiland voorkomt, loopt door de ramp nog meer risico.
Volgens de ngo Mauritius Marine Conservation Society zijn vijftien kilometer kustlijn getroffen door de olieramp en breidt de vlek zich uit richting Blue Park, een natuurgebied dat 38 verschillende soorten koraal en 78 vissoorten telt.
De autoriteiten besloten om de boeg van het wrak te laten zinken. Volgens milieuactivist Sunil Dowarkasing stierven de dolfijnen ofwel daardoor, ofwel door het gigantische olielek. “Het tot zinken brengen heeft waarschijnlijk zeezoogdieren in hun natuurlijke habitat verstoord. Er zullen meer gevolgen zijn, dit is nog maar het begin”, aldus Dowarkasing.
De totale impact van het olielek is nog niet duidelijk, zeggen wetenschappers, maar er wordt gevreesd dat het eiland en zijn economie - die grotendeels afhankelijk is van toerisme - tientallen jaren onder de ramp zal lijden.
AFP
AFP
EPATwee dolfijnen leken bijtwonden te hebben van een haai.
VIA REUTERSEen deel van het wrak WV Wakashio.
AFPDe autoriteiten besloten om de boeg van het schip te laten zinken.
Dierenactivisten willen de samenleving bewust maken van geweld tegen dieren. Hiervoor zoeken ze vaak de confrontatie op. Leuk is dat niet, zeggen ze. Maar het onrecht en de beoogde verandering maken het voor hen de moeite waard.
Mijn Facebook-tijdlijn puilt uit van de discussies over Boxtel, waar afgelopen week ruim honderd activisten, georganiseerd in actiegroep Meat the Victims, een varkensboerderij bezetten. Er is veel kritiek, ook vanuit dierenvrienden. Het is duidelijk dat weinig mensen durven te verkondigen dat ze achter de actie in Boxtel staan. Criminaliteit werkt immers averechts, getuige de negatieve artikelen en uitspraken van politici. Maar is de actie echt crimineel te noemen, of is het gezien de onthullende beelden te rechtvaardigen?
STANDPUNTEN
Twee activisten van Meat the Victims zaten woensdagavond aan tafel bij talkshow Pauw, tegenover biologische varkenshouder Willy Vos en reguliere varkenshouder Theo Vernooij (tevens voorzitter van de Producenten Organisatie Varkenshouders). De jonge activisten Alix (‘geen achternaam’) en Jonathan Loogman mochten hun beelden vertonen en hun drijfveer toelichten: ‘Wij zouden graag een maatschappij zien die erkent dat dieren persoonlijkheden hebben en dat ze heel graag willen leven. […] Wij zijn naar binnen gegaan omdat we vinden dat het Nederlandse volk recht heeft om te weten wat er plaatsvindt achter de deuren.’
‘Wij zijn wanhopig geworden, na tientallen jaren van petities en demonstraties. Niets verandert, de bio-industrie wordt steeds groter.’ Op de beelden waren dode biggetjes te zien, etterende wonden, tumoren, zeugen die klem zaten in stalen constructies en een activist die zich over een biggetje boog en het aaide.
Meat The Victims
Varkenshouders Willy Vos en Theo Vernooij noemden de dierenactivisten tijdens de uitzending onmenselijk, kinderachtig, onder een steen levend, sektarisch en onwetend. De activisten legden uit dat het niet hun bedoeling was om de boeren stress te geven: ‘Wij geven de boeren niet de schuld van dit alles. De overheid zou boeren moeten ondersteunen met een transitie naar plantaardige landbouw’, stelde Jonathan. Op dit soort momenten leek er overeenstemming te zijn, maar telkens sloeg de sfeer om. Pauw concludeerde dat de standpunten niet te overbruggen waren, althans niet die avond, daar aan tafel.
CONFRONTATIE
Is er een kans dat de standpunten op den duur wel te overbruggen zijn? ‘Bij veel mensen is er toch iets dat knaagt. De publieke opinie kan na verloop van tijd omslaan, zodat mensen hun gedrag gaan aanpassen’, stelt Cor van der Weele, hoogleraar humanistische wijsbegeerte aan de Wageningen Universiteit tegenover de Volkskrant. Hoe ervaren andere op confrontatie gerichte dierenactivisten dit: hebben hun acties effect?
Dierenrechtenorganisatie Bite Back organiseert sinds zes jaar regelmatig demonstraties voor de ingang van het Dolfinarium. Dolfijnen zouden niet in gevangenschap moeten leven, vindt de organisatie. “Het Dolfinarium wordt er inmiddels mee geassocieerd dat er regelmatig activisten voor de deur staan.”
“
SINDS WE ACTIEF ZIJN BIJ HET DOLFINARIUM DALEN DE BEZOEKERSAANTALLEN
“Dit zet mensen aan het denken of het wel oké is wat daar gebeurt. Sinds we actief zijn dalen de bezoekersaantallen”, vertelt Alex Romijn, oprichter van Bite Back Nederland. De publieke opinie staat aan de kant van deze activisten, blijkt uit een recente poll van RTL Nieuws met 10.000 deelnemers, van wie 73 procent aangeeft voor een verbod op dolfijnen in gevangenschap te zijn.
Ook de organisatie Anonymous for the Voiceless confronteert mensen met dierenleed. Onlangs stonden honderden activisten 24 uur lang in een ‘Cube of Truth’-formatie op de Dam: in het zwart geklede activisten staan zij aan zij in een vierkant. Ze hebben witte maskers op en houden zwarte borden vast met daarop in witte letters ‘Truth’. Een aantal activisten houden laptops vast met daarop filmbeelden uit de standaard praktijken uit de bio-industrie.
Daarnaast voeren activisten gesprekken met voorbijgangers die interesse tonen in de beelden. Vegan strateeg en auteur van How to create a vegan world Tobias Leenaert was bij een van deze acties in Berlijn aanwezig en schrijft hierover op zijn blog: ‘Mijn indruk was grotendeels positief. Ik vroeg mensen hoe ze het gesprek hadden ervaren. Ze antwoordden dat het positief was. Ze waren er niet klaar voor om vegan worden, maar hadden zeker stof om over na te denken.’
Peter Janssen verstoort samen met de Vegan Strike Group al jarenlang stierengevechten. Hij ziet dat vooral Spaanse jongeren zich steeds meer afkeren van deze traditie. Onlangs verstoorde de groep een show in de Efteling waarbij een paard met een brandende deken moest rondrennen. Janssen vertelt dat het doel niet is om de confrontatie aan te gaan: “We gaan daar waar het grote publiek is, daar waar de media is en daar waar het dierenleed plaatsvindt en wij de stem willen zijn voor de dieren. Wij hebben het gevoel dat we daar effectiever zijn, dan als we buiten de arena staan.”
NOODSITUATIE
Bite Back en Anonymous for the Voiceless voeren hun acties op publiek- en niet op privéterrein. Dat laatste lijkt een belangrijke grens te markeren, zowel wettelijk als maatschappelijk. Zo moest Vegan Strike Group een boete van 225 euro betalen voor het verstoren van de show in de Efteling. En Peter Janssen heeft maar liefst 53 keer vastgezeten, voornamelijk voor het verstoren van stierengevechten in Spanje en dolfijnenshows in Japan.
“
DE RECHTER OORDEELDE DAT ER SPRAKE WAS VAN EEN NOODSITUATIE, VANWEGE ONBEHANDELDE WONDEN VAN DE DIEREN
Een rechter in Duitsland sprak onlangs echter een groep dierenactivisten vrij die een stal betraden om beelden te maken. De rechter oordeelde dat er sprake was van een noodsituatie, onder andere vanwege onbehandelde wonden en ruimte- en watertekort voor de dieren. Het is afwachten wat de Nederlandse rechter oordeelt over de zaak Boxtel, maar de publieke opinie is doorgaans onverbiddelijk over het betreden van privé-terrein.
WIE GEBRUIKT GEWELD?
De uitspraak van de Duitse rechter werpt de vraag op hoe zwaar de vergrijpen van de dierenactivisten wegen in relatie tot de praktijken waar zij zich tegen verzetten. In Boxtel is door de dierenactivisten geen geweld gebruikt. Ze droegen speciale, ontsmette kleding en betraden de stal niet om geweld te plegen, maar om beelden te maken van wat ze daar aantroffen. Laten we eerlijk zijn: wat ze daar aantroffen is geweld richting de varkens, die in deze industrie eerder worden gezien als oneindig vermenigvulbare vleeshompen dan als levende individuen.
Zeugen worden met misbruik van macht en middelen gedwongen om in onnatuurlijke leefomstandigheden zoveel mogelijk biggen te werpen, hennen om eieren te leggen, koeien om melk te produceren en alle dieren om hun leven te geven in bloederige slachthuizen. De echte agressie kwam juist uit andere hoek: de activisten van Meat the Victims werden door de politie gewaarschuwd om het terrein niet alleen te verlaten, zeker niet met een van de gewonde biggetjes, vanwege de aanwezigheid van agressieve en dronken boeren.
RECHTVAARDIGHEID
De activisten van Meat the Victims dragen shirts met op de achterkant een uitspraak van Martin Luther King: ‘We hebben de morele verantwoordelijkheid om onrechtvaardige wetten niet te gehoorzamen’. Misschien moeten we ons dus niet afvragen of de Boxtel-actie effect heeft, maar of het rechtvaardig is om weerloze dieren op te sluiten achter muren en te gebruiken als machines. Moeten wij de wet gehoorzamen en de dieren ongezien aan hun lot overlaten of is het geoorloofd om stallen en slachthuizen op vreedzame wijze te betreden om vast te leggen wat daar gebeurt en de beelden te delen met de rest van de samenleving?
“
ACTIVISTEN BEWIJZEN EEN LAATSTE EERBETOON AAN DE DIEREN DIE BIJ SLACHTHUIZEN AANKOMEN
De ‘Save Movement’, een wereldwijde beweging van activisten die wakes bij slachthuizen houden, laat zien dat een tussenweg mogelijk is: activisten bewijzen (in afstemming met slachthuizen) een laatste eerbetoon aan de dieren die bij slachthuizen aankomen. Via social media vertonen de activisten beelden van de dieren in de vrachtwagens, voordat deze in de slachthuizen verdwijnen.
Ik durf zelf inmiddels te zeggen dat ik achter al deze activisten sta. Want hoe eerder de samenleving durft te luisteren naar dierenactivisten, hoe eerder onze voedselvoorziening en andere industrieën door middel van slimme innovaties diervrij zullen worden.
“Evolutionair gezien worden dieren sneller wanneer ze jagen of worden opgejaagd” zegt Chris Barnhart, bioloog van de Missouri State University. Hoewel ‘snel’ een relatief begrip is: een vleesetende slakkensoort (Euglandina rosea) achtervolgt andere (naakt)slakken langs hun slijmspoor en zit ze op de hielen met een snelheid van 0,0016 kilometer per uur. De geur van deze roofdieren maakt dat andere slakken proberen te ‘rennen’ en verhogen daarmee een beetje hun snelheid.
