Echte helden zijn geen denkers maar doeners. Ze springen in waar ze nodig zijn, zonder eerst te verzinnen of het wel handig, verstandig of zelfs veilig is.
Slechts enkele dagen na het uitbreken van de oorlog in Oekraïne besloten Tom, oprichter van Breaking the Chains, en zijn vriend Steve met een bus vol dierenvoer naar Oekraïne te reizen. En ze zijn daar nooit mee gestopt.
Breaking the Chains … een naam die veelvuldig rondzong in het begin van de oorlog. Vrijwel zeker hebben jullie erover gehoord, hen bewonderd en hun avonturen gevolgd.
Tom had op dat moment al 17 jaar in het Britse leger gediend en met zijn vriend Steve, ook een ex-militair, twijfelde hij geen moment en vertrok …
Zij waren op dat moment niet de enigen die richting Oekraïne vertrokken, maar door hun militaire vaardigheden en kennis durfden zij zich te begeven naar regio’s die voor vele andere hulpverleners toen onbereikbaar waren.
Wellicht hebben jullie het verslag gelezen van ‘ons’ asiel ‘Shelter Friend’ In de stad Dnepropetrovsk, in de media kortweg ‘Dnipro’ genoemd. Tom en Steve waren degenen die zelfs zó diep het oorlogsgebied in gingen om ook bij Marina een voorraad voer te brengen.
Daarna vonden ze in centraal Oekraïne een plek die ze als uitvalsbasis en opslagplaats konden gebruiken, een redelijk veilige plek waar vrijwilligers voer en medische benodigdheden heen konden brengen en van waaruit Tom en Steve de spullen naar verdere en onveilige gebieden konden vervoeren. Vele duizenden kilometers en vele lange dagen volgden.
* Klik op de foto's om ze te vergroten *
Al snel werden ze bekend en kregen ze de ene melding na de andere. Ze stuitten op asielen die door de eigenaren waren verlaten en waar niemand meer voor de dieren zorgde, ze kwamen ten hemel schreiende toestanden tegen van dieren die gewoon nog aan de ketting waren achtergelaten door de mensen die vluchtten, ze kwamen dieren op straat tegen die ernstig gewond waren door de bombardementen en als ze niet fysiek gewond waren dan waren ze wel ernstig getraumatiseerd door alle herrie van de raketinslagen, de chaos in de ruïnes van de steden en dorpen, de paniek overal.
Misschien ook wel mooi om te vermelden dat Marina, van het asiel ‘Shelter Friend’, ondanks alle oorlogsdreiging en het feit dat ze zelf honderden honden en katten in haar asiel opvangt, nog een stap verder ging om ook een dodingsstation in Oekraïne leeg te halen … Tja, een dodingsstation … bemand door mensen die geen zier om dieren geven … ze lieten ze gewoon verhongeren …
Marina, en later Tom, heeft er een aantal gered. En wij, van Dierennood, moeten nu bekennen dat we nog nooit zoiets gezien hebben. We waren helemaal verbijsterd toen we zagen hoe die arme, arme dieren werden mis(be)handeld. Elk dier in het dodingsstation bleek een grote afschuwelijke, mensonterende tattoo op de gevoelige buik te hebben gekregen. Ik moet zeggen, het benam ons de adem …
Maar goed, de gewonde en getraumatiseerde dieren werden door Tom en Steve meegenomen naar de ‘veilig plek’ en verder door dierenartsen en vrijwilligers geholpen.
Het aantal volgers op Social Media bleef groeien en verzoeken voor hulp vanuit heel Oekraïne bleven binnenkomen, soms honderden per dag! Elke dag weer moest er worden afgewogen aan wie er die dag hulp geboden kon worden en aan wie niet.. Die keuze iedere dag weer te moeten maken is verschrikkelijk en al snel was het team het er over eens dat ze moesten uitbreiden. In Roemenië werd een nieuwe veilige plek gecreëerd om zowel de dieren als de vrijwilligers te kunnen huisvesten. De exacte locatie van ‘de compound’ en het asiel geven we om veiligheidsredenen niet vrij. Deze mensen wagen dag in dag uit hun leven en opereren soms op maar enkele honderden meters van het front. Elke missie wordt nauwkeurig gepland en bij Tom staat de veiligheid van zijn team voorop. Om diezelfde reden is er ook geen aparte Facebookpagina van de shelter. Daarvoor vragen zij – en wij – begrip.
Tussen alle geredde honden en katten waren er nog meer bijzondere dieren die hulp nodig hadden. Bijvoorbeeld 9 leeuwen uit een dierentuin in Odessa of het bijzondere verhaal van Bolik, de grizzlybeer en Elsa, de wolf. Beide zaten ergens in het oosten van het land in gevangenschap. Bedreigd door de oorlog en beide in een veel te klein verblijf, zogenaamd voor het vermaak. Gewapend met een slijptol werden de dieren uit hun vreselijke hok bevrijd en na een lange rit met veel bekijks onderweg ( wie rijdt er nu immers met een beer en een wolf rond in oorlogstijd?) werden Bolik en Elsa naar een reservaat gebracht in Roemenië. TJ, de chauffeur van dienst, beleefde op dat moment, naar eigen zeggen, één van de mooiste momenten in zijn leven!
Bovenstaande klinkt allemaal geweldig en dat is het ook, maar het heeft echt letterlijk bloed, zweet en tranen gekost en boven alles een hoop doorzettingsvermogen van alle betrokkenen. De teams in het veld hebben tienduizenden kilometers afgelegd en zijn bijna continue zowel fysiek als mentaal tot het uiterste gegaan. Hun voertuigen gaan door de slechte wegen in Oekraïne bijna wekelijks kapot. De vrijwilligers ter plaatse werken ook van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laat. De dieren onder hun hoede zijn vaak dieren die onmiddellijk hulp nodig hebben doordat ze bijvoorbeeld verlamd zijn geraakt door beschietingen of het instorten van hun huis, zwaar ondervoed, gewond of ernstig ziek. Regelmatig zijn amputaties nodig en worden kogels verwijderd en dus is er heel veel zorg nodig. Goede hygiëne, maar ook quarantaine van de dieren die nieuw binnenkomen, is noodzakelijk. De vrijwilligers, waaronder inmiddels ook een aantal lokale Oekraïners, doen echt fantastisch werk. De meeste dieren komen getraumatiseerd binnen, maar door de onvoorwaardelijke liefde die ze van de vrijwilligers krijgen en doordat zij dag en nacht met de honden en katten samenleven, veranderen ze bijna allemaal na enkele weken in de meest liefdevolle en aanhankelijke dieren. Het is echt fenomenaal om te zien wat het team, de dierenartsen en de vrijwilligers samen bereiken. Regelmatig staat iedereen te janken door de verbluffende resultaten van al dit harde werk.
Bolik de beer
Johnny
Och, er is zoveel meer te vertellen. Over de chimpansee Johnny die, ondanks zijn eigen honger, Tom de helft van zijn banaan gaf…
Van een andere Johnny, de door kogels verlamde Stafford, die al kruipend door niemandsland de Oekraïnse soldaten wist te bereiken. 9 uur duurde de rit voor het team om Johnny op te halen maar die liet zich ook van zijn dapperste kant zien. Hij kreeg een rolstoel aangemeten en gaf meteen gas. Als een malle rent hij nu dagelijks zijn rondjes.
En laten we Phoenix niet vergeten. Een hinkende husky-achtige hond met 3 bebloede poten, zijn vacht vol modder, aan het front van de stad Mykolaiv. De beschietingen gingen dag en nacht door terwijl de beelden van Phoenix rond gingen op Facebook. Toch besloot het team Phoenix en nog een aantal andere dieren te gaan halen. Helaas moet Phoenix door zijn verwondingen beide achterpoten missen en driekwart van zijn voorpoot. Maar kijk hem nu eens: met rolstoel en een prothese. Hij was vies, verwaarloosd, ernstig gewond, verlaten, getraumatiseerd… En nu is Phoenix onze held!
Dit is waar zij het voor doen. Naast de verschrikkelijke dingen die ze helaas te vaak meemaken, zien zij dat zoveel dieren die kansloos achterbleven, getraumatiseerd ronddwaalden of ernstig gewond en voor dood werden achtergelaten, weer helemaal opbloeien doordat ze de verzorging, liefde en respect krijgen die ze verdienen.
Phoenix
Phoenix
Johnny
Chimp John
Er zijn nog dagelijks uitdagingen voor het team. Nu de berichtgeving over de oorlog in Oekraïne is afgenomen, neemt ook het aantal donaties af. Met de winter voor de deur is de grootste uitdaging om zoveel mogelijk diervoeding af te leveren op plaatsen in Oekraïne waar dit het hardst nodig is. Voeding wordt met de dag duurder in Oekraïne en is op veel plaatsen schaars. Er zal dus vanuit Europa zoveel mogelijk voeding moeten worden ingezameld om dit, voordat de barre winter invalt, te verdelen en zoveel mogelijk dieren te voorzien van een voorraad waarmee men de winter doorkomt.
Wanneer er bijvoorbeeld sneeuw komt te liggen op de veelal kapotgeschoten wegen is het levensgevaarlijk om de weg op te gaan. En hoe mooi een winterlandschap ook kan zijn, wanneer de hele wereld wit is, worden bewegingen van een transport veel makkelijker waargenomen waardoor de veiligheid afneemt. Ook zijn landmijnen niet zichtbaar en bestaat de kans dat grote delen van het land afgesloten worden van de buitenwereld. Voer en het transport daarvan zijn dus op dit moment erg belangrijk en hebben prioriteit. Daarnaast gaan alle kosten voor voertuigen, transport, medicatie, dierenartskosten en de verzorging van de dieren gewoon door. Buiten kijf staat dat zonder de geweldige financiële hulp van donateurs uit alle delen van de wereld, het team bovenstaande nooit had kunnen bereiken. Elke dag weer zijn zij dankbaar voor de steun en support die ze mogen ontvangen. Zonder die hulp zouden vele honderden dieren door honger of verwondingen inmiddels waarschijnlijk niet meer bij ons zijn.
Helaas gaat de oorlog nog steeds door, het eind is nog niet in zicht. Maar de belangstelling voor Oekraïne ebt langzaam weg. De kranten en het journaal brengen weer ander nieuws.
Voor Breaking the Chains is stoppen geen optie. Er zijn nog ontelbare dieren in grote nood en er komen er elke oorlogsdag méér bij.
Blijf deze grote helden alsjeblieft steunen zolang het nodig is.
Iedere donatie, ook een kleine, helpt.
Je kunt deze dieren direct helpen door een bedrag over te maken naar:
NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. 'Hulpproject 162’
en wij zorgen dat je donatie echt alleen voor dit hulpproject besteed zal worden.
Bij ons is er geen aftrek voor salarissen, huisvesting of overbodige franje.
Of doneer via onderstaande knoppen:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten