Zolushka heeft twee welpen! Dat was de eerste zin die ik vanochtend las na het openen van mijn mailbox. Als bijlage was deze prachtige foto bijgevoegd.
Naar dit nieuws hadden we reikhalzend uitgezien: het was het bewijs, dat een van de amoertijgers uit ons rehabilitatietraject jongen had gekregen.
Haar gedrag in het wild is blijkbaar zo natuurlijk dat ze een paringspartner wist aan te trekken. Ook blijkt ze zo’n goede jager te zijn, dat ze niet alleen zichzelf maar ook twee snel groeiende welpen kan voeden.
Het verre oosten van Rusland kent een onherbergzaam klimaat. De zomers zijn er kort, de winters lang, met temperaturen onder nul en een dikke laag sneeuw. Nu onze tijger in zulke omstandigheden welpen blijkt te kunnen grootbrengen, is duidelijk bewezen dat een door de mens grootgebrachte welp met succes in het wild kan worden uitgezet en zelfs kan bijdragen aan de instandhouding van deze ernstig bedreigde populatie.
“We zijn dolblij met het nieuws dat Zolushka moeder is geworden van twee gezonde welpen”, aldus Masha Vorontsova, directeur IFAW Rusland. “Hier hebben we allemaal op gehoopt sinds haar uitzetting in 2013. Hieruit blijkt dat zij zich volledig heeft aangepast aan een leven in het wild, dat ze een goede jager is, dat ze jongen kan krijgen en een nieuwe generatie amoertijgers groot kan brengen.”
Als oudste van de gerehabiliteerde tijgers heeft Zolushka altijd het meest in de belangstelling gestaan. Zo is de YouTube video van haar beroemde sprong naar de vrijheid al meer dan 8 miljoen keer bekeken. Ook speelde ze de hoofdrol in de Internationale workshop over de rehabilitatie en herintroductie van grote roofdieren, die door de Russische Academie van Wetenschappen was georganiseerd. Aan deze workshop namen deskundigen deel, die betrokken zijn bij grote internationale projecten op het gebied van rehabilitatie en herintroductie van met uitsterven bedreigde grote roofdieren. In veel presentaties viel de naam Zolushka te horen (Russisch voor Cinderella) en was er aandacht voor haar uitzetting in mei 2013 en haar verblijf in de vrije natuur, nu alweer tweeënhalf jaar.
Tijdens deze workshop hielden mijn collega’s Gail A’Brunzo en Mila Danilova en ik een presentatie over de rol van het IFAW bij de uitzetting van de zes tijgerweesjes, die als welpje waren gered, met de hand grootgebracht, gerehabiliteerd, en uiteindelijk in het wild uitgezet. Veel kundige biologen waren van mening dat zoiets niet mogelijk was – een tijger die in gevangenschap door mensen was grootgebracht, zou na zijn uitzetting onvermijdelijk in conflict komen met mensen.
Maar we hebben hun ongelijk aangetoond.
Van de vijf tijgers die na Zolushka zijn vrijgelaten, hebben vier tijgers het nu al anderhalf jaar lang in de vrije natuur gered zonder in problemen te komen met de bevolking nabij de bossen die hun territorium vormen.
Er was er maar één, Ustin, die de Amoerrivier naar China overzwom en in een landbouwgebied zonder wilde prooidieren terechtkwam. Daar kreeg hij de smaak van geiten te pakken. Hij bracht die slechte gewoonte mee terug naar Rusland en bleef boerderijen belagen om vee te roven. Hij moest opnieuw gevangen worden en verblijft weer in gevangenschap. Maar met de andere vijf tijgers gaat het tot nu toe goed. Ze blijven op flinke afstand van mensen en we hopen en bidden dat dit zo blijft.
Van de Siberische tijger of amoertijger, een aparte ondersoort van de tijger, zijn in het wild nog maar zo’n 500 exemplaren in leven. De door ons gerehabiliteerde tijgers leggen met 1 procent van de totale populatie dus zeker gewicht in de schaal.
Het IFAW heeft dit niet alleen kunnen doen.
Het Russische ministerie van Natuurlijke Hulpbronnen en Ecologie, de federale natuurreservaten Bastak en Khingan, academici van het Severtsovinstituut voor Ecologie en Evolutie van de Russische Academie van Wetenschappen, en de particuliere organisaties WCS Russia en Phoenix Fund hebben hier allemaal een bijdrage aan geleverd – vandaar de vele presentaties tijdens het congres vorige week.
Niet alleen de rehabilitatie van deze tijgers was onderwerp van gesprek, maar ook het volgen van de dieren na hun vrijlating.
Aanvankelijk werden de dieren gevolgd met behulp van een GPS-zender (waarvan er nu nog twee werken, bij Ilona en Borya), maar toen de batterijen uitgeput raakten en de halsbanden het begaven, moesten we overstappen op een combinatie van hoogwaardige technologie en simpele methoden.
Dat simpele bestond vooral uit ouderwets veldwerk: speuren naar pootafdrukken (die ‘s winters in een besneeuwde omgeving het beste te zien zijn) en signalen zoals bomen, waarop de tijgers hun territorium met urine afbakenen of waar ze hun klauwen in hebben gezet.
Met hoogwaardige technologie bedoelen we verdekt opgestelde HR-infraroodcamera’s, die ‘s nachts foto’s en films maken zodra een dier binnen het bereik van de camera komt. Ze worden op strategische plekken geïnstalleerd: bij paden langs de toppen van bergketens waar de tijgers kunnen zien en ruiken wat zich kilometers verderop bevindt, bomen met geurmarkering die het territorium afbakenen, enz. Het IFAW stelde onlangs nog een quad aan het observatieteam ter beschikking, waarmee ze veel eenvoudiger die camera’s langs kunnen gaan en ook sneller over nieuwe informatie kunnen beschikken.
Dankzij de combinatie van deze twee methoden kunnen onze dieren na hun uitzetting nog lang worden gevolgd, ook nadat andere mogelijkheden zijn uitgeput.
Het IFAW blijft betrokken bij de inspanningen om Zolushka, Ilona, Borya, Kyzya en Svetlaya met succes te laten her-integreren in de vrije natuur van het verre oosten van Rusland. We blijven de activiteiten van de tijgers nauwgezet volgen.
Bron : www.ifaw.org
Geen opmerkingen:
Een reactie posten