By: Erika Flores
Kiki kreeg haar puppy's in een ijskoude nacht, voor de deur van een appartementengebouw in Playa del Carmen. Voor hun veiligheid nam ik ze mee naar huis, waar ik Kiki kon helpen met de zorg voor haar kleintjes.
Straathonden krijgen meestal veel puppy's, waarvan het merendeel de eerste weken niet haalt. Op straat is voedsel schaars en moederhonden hebben vaak niet genoeg melk om al hun puppy's te voeden. Gelukkig voor Kiki konden we haar en haar gezinnetje meenemen en haar helpen haar puppy's in een veilige, warme omgeving groot te brengen, waar ze genoeg goed voedsel en een comfortabel, beschut plekje had.
Kiki was nog geen jaar oud en eigenlijk zelf nog een pup.
Als ze tussen het moederen door even een pauze nam om te eten, drinken en haar behoefte te doen, begon ze ook te ontdekken wat ze met de speeltjes om haar heen kon doen.
Eén van mijn leukste herinneringen bewaar ik aan het moment waarop ik haar voor de allereerste keer met speeltjes in de weer zag.
Kiki's puppy's waren echt schattig! Ze hadden een prachtige vacht, met bruine en grijze vlekken, en enorme blauwe ogen. Ik was helemaal weg van ze. Ik had er veel werk aan, maar dat vond ik niet erg; ik had hulp van vrienden en de puppy's groeiden als kool!
Na verloop van tijd werden ze allemaal ingeënt en gecastreerd/gesteriliseerd en toen ze 2
maanden oud waren, werden ze geadopteerd.
Eén voor één, en twee samen, gingen ze naar hun definitieve nieuwe thuis. Ik heb ze allemaal gevolgd en stuk voor stuk genieten ze van een goed leven bij een warm gezin.
Maar die lieve Kiki bleef achter... Meerdere keren werd ze over het hoofd gezien door mensen die een hond kwamen uitzoeken. Ze is groter dan de gemiddelde Mexicaanse straathond en wachtte lange tijd tevergeefs op een nieuw baasje.
Op een zaterdag kreeg ik een telefoontje van een stel dat graag een puppy wilde adopteren. Ik vertelde ze dat ik een aantal puppy's bij mij thuis opving en nodigde ze uit om langs te komen. Tien minuten nadat we hadden opgehangen waren ze er. Ze waren kortgeleden naar Playa del Carmen verhuisd en zochten een maatje voor hun nieuwe leven daar. Toen Kiki Andres zag, sprong ze op om hem te knuffelen. Het was liefde op het eerste gezicht!
Ze namen haar mee voor een proefperiode, samen met één van de meer actieve puppy's die we hadden. Al snel besloten ze echter dat ze Kiki wilden houden.
Bij haar nieuwe eigenaren geniet Kiki van lange wandelingen, persoonlijke aandacht, een comfortabele mand en een overvloed aan knuffels en zelfgemaakte traktaties. Ze heeft nog wel last van verlatingsangst en vindt het moeilijk als ze haar een tijdje alleen laten voor een boodschap. Maar dat proberen haar nieuwe eigenaren op te lossen, met veel liefde en gedragslessen van een deskundige. Angst komt vaak voor bij geredde honden, maar is geen reden om ze op te geven. Integendeel: soms hebben ze gewoon wat extra geduld nodig voordat ze zich hebben aangepast aan hun nieuwe leven.
Bij mij thuis had Kiki altijd gezelschap van andere viervoeters - van de andere pleeghonden en van mijn eigen honden. Eén van haar favorieten was Cata, mijn eenogige hond. Cata was soms knorrig en bazig tegen haar, maar Kiki en Cata waren dol op elkaar. En Cata had zich opgeworpen als kindermeisje voor de pups van Kiki.
Cata en ik missen haar allebei om ons heen! Gelukkig heb ik voortdurend contact met Kiki's nieuwe eigenaren.
Bedankt voor het lezen van Kiki's verhaal. Dit lijkt misschien het einde van haar verhaal, maar eigenlijk is het juist nog maar het begin van een nieuw, gelukkig leven. Ik mis haar heel erg en bij het afscheid heb ik wel wat tranen gelaten, maar ik ben echt heel blij voor haar.
Haar vrolijke snuit zegt genoeg!
Bron: www.ifaw.org
Geen opmerkingen:
Een reactie posten